Het begijnhof bestaat uit een tuin omringd door (kleine) huizen. Het is genoemd naar de Begijnen, ongehuwde vrouwen of weduwen die samen een godsdientige vereniging vormen zonder kloostergeloften af te leggen. Het begijnhof van Brugge bestond als één van de eerste in zijn soort (aangezien de begijnhoven toen nog maar opkwamen in de Zuidelijke Nederlanden) in 1244 en misschien nog enkele jaren daarvoor.
Het begijnhof is enig in zijn soort en al decennia lang bedreigd. Er zijn geen begijnen meer maar wel Benedictinessen in diezelfde klederdracht, deze vernieuwing kwam op gang door kannunink R. Hoornaert die de pastoor was van de laatste begijn in 1927. Deze plaats trekt veel toeristen aan vanwege zijn authentiekiteit.
Het werd in 1245 opgericht door Margaretha van Constantinopel, gravin van Vlaanderen. Het is gelegen in een schrijn van groen en rust. De begijnen leefden onder leiding van een 'Groot-Juffrouw'. Ze wonen samen met het doel vooral rust te hebben en de buitenwereld te ontwijken. Ze trachten de evangelische raden op te volgen door een ernstig religieus leven en ze voorzagen grotendeels in hun eigen voedselwinning. Ook zij werden betrokken in de lakennijverheid. Behalve het gebedsleven reinigden zij wol voor de wevers in het water van de Reie die langs het Begijnhof vloeit. De Franse koning Filips de Schone onttrok het beluik aan de rechtsmacht van de Brugse magistraat, sindsdien voert de instelling de titel van "Prinselijk Begijnhof". Het jaar 1928 betekende het einde van het begijnenleven in Brugge. In 1930 heeft het zijn religieuze sfeer herwonnen. Een kloostergemeenschap van Benedictinnessen heeft er zich gevestigd en heeft de klederdracht van de begijnen overgenomen. Nu is het Begijnhof het "Monasterium van Zusters Benedictinessen de dochters van de Kerk".
Het monasterium bestaat uit de reeks huizen die zich uitstrekken van de kleine kapel aan de westkant tot aan de hoofdkapel van het beluik. De eigenlijke gebouwen van het klooster en het verblijf der religieuzen zijn achter de oude gevels gelegen en blijven onzichtbaar.
Aan het Begijnhof zijn ook nog de Begijnhofkerk en het Begijnenhuis verbonden.
